Το γιασεμί

Είτε βραδιάζει
είτε φέγγει
μένει λευκό
το γιασεμί.

Γιώργος Σεφέρης

Τριαντάφυλλο

Τριαντάφυλλο σγουρό
Χαϊδεμένο λουλουδάκι
πόσο πόσο λαχταρῶ
νὰ σοῦ πάρω ἕνα φιλάκι.

Μὰ ἡ κυρὰ τριανταφυλλιὰ
ἔχει ἀγκάθια κι ἀγκυλώνει
κι ὅποιος κλέφτει τὰ φιλιὰ
ἀκριβὰ τῆς τὰ πληρώνει.

Δι᾿ αὐτὸ μὴ φοβηθῇς,
σὰν καλὸ παιδὶ ὁποῦ ῾μαι,
ὅταν βλέπω πῶς ἀνθεῖς
σ᾿ ἀγαπῶ καὶ εὐχαριστοῦμαι.

Γιατὶ ἔχεις μία πνοὴ
ποὺ τὲς γειτονιὲς μυρώνει
κ᾿ ἔχεις βράδυ καὶ πρωῒ
γιὰ τραγουδιστὴ ἕν᾿ ἀηδόνι.

Γεώργιος Βιζυηνός

Άσμα μικρό

Χάθηκε αυτός ο οδοιπόρος.
Είχε συνάξει λίγα φύλλα
ένα κλαδί γεμάτο φως
είχε πονέσει.
Και τώρα χάθηκε…
Αγγίζοντας αληθινά πουλιά στο έρεβος
αγγίζει νέους ουρανούς
η προσευχή του μάχη.
Έαρ μικρό έαρ βαθύ έαρ συντετριμμένο.

Όταν μιλώ για τον ήλιο

Έτσι συχνά όταν μιλώ για τον ήλιο μπερδεύεται στη γλώσσα μου  ένα μεγάλο τριαντάφυλλο κατακόκκινο. Αλλά δεν μου είναι βολετό να σωπάσω.

Οδυσσέας   Ελύτης

Χάι- Κάι μιας μέρας

Ι

Τρυφερή ιτιά,

σχεδόν χρυσή, σχεδόν κεχριμπαρένια

σχεδόν φως…

VI

Σβόλοι από λάσπη οι βάτραχοι

διασχίζουν το σκιερό το μονοπάτι

με πηδήματα…

VIII

Παλινόρθωσε στο γυμνό κλαδί,

νυχτερινή πεταλούδα,

τα ξερά φύλλα των φτερών σου.

Πέταλα πέφτουν στην πηγή

πορτοκαλιά φύλλα από ρόδα

Και η ώχρα τους κολλάει πάνω στην πέτρα.

Το σαλιγκάρι

Να χα την υπομονή σου όμορφό μου σαλιγκάρι,

πιο αργό κι από χελώνα μα, γλιστράς με τόση χάρη!

Στις κεραίες έχεις μάτια και στο κέλυφος στροφούλες,

σημαδεύεις με το σάλιο τις μικρές σου τις στρατούλες!

Το φαΐ σου φυλλαράκια κι η βροχούλα πως σ` αρέσει!

Να σου βρει μία κακία ποιος ποτέ θα το μπορέσει;

Το ψωμί

Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα ζεστό ψωμί,

είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό,

ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι

έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω,

όμως και μία μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος.

κι αυτή μ’ ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε

κομμάτια γνήσιο ουρανό

κι όλοι τώρα τρέχαν σ’ αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί,

όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε ουρανό!

Ας μην το κρύβουμε.

Διψάμε για ουρανό.

Ἔπος

Φύλλα δέντρου

Φτερὰ πουλιοῦ

Ἄνεμος

Ἔπειτα θάλασσα

Κύματα

Χρόνος γαλάζιος

Ὁρίζοντες παντοῦ

Καὶ μπροστά μας

Ὁ οὐρανός

Ασημοκαπνισμένη

Οσ’ άστρα γύρω βρίσκονται
στην έκπαγλη σελήνη.

Το φωτεινό τους πρόσωπο
κρύβουν κάθε φορά
που εκείνη,

ολόγιομη,
καταλάμπει τη γη
ανεβαίνοντας

ασημοκαπνισμένη
ασημοκαπνισμένη.

Ολόγιομη,
καταλάμπει τη γη
ανεβαίνοντας

ασημοκαπνισμένη
ασημοκαπνισμένη.

Σαπφώ σε μετάφραση Οδυσσέα Ελύτη

Μετρική μορφή

Ένα πουλί μέσα στις λεύκες
Είναι ο ήλιος
Τα φύλλα είναι μικρά κίτρινα ψάρια
Που κολυμπούν μες στο ποτάμι
Το πουλί τα ψαύει
Η μέρα ξυπνά μες στα φτερά του
Ο Φοίνικας!
Αυτός αφήνει μια μεγάλη ανταύγεια
Ανάμεσα στις λεύκες
Το τραγούδι του
Σβήνει τη λάμψη από το θρόισμα
Των φύλλων καθώς κροταλίζουν
Μες στον αγέρα.

Αλησμόνητη μέρα

Το ψάρι ποίημα

Κάτοικος της αβύσσου
Ποίημα με βράγχια

.

Ψαράκι στου ψαριού το στόμα
Του πιο μεγάλου
Του θεόρατου

.

Στο ενυδρείο

.

Αιφνίδια ανεβαίνει
Πρέπει
Αναγκασμένο
Αστραπιαία

.

Ασημένια βολίδα

.

Σπάει η φούσκα του.

.

Για μια στιγμή
Αστράφτει ανάποδα
Πολύτιμο
Με την κοιλιά
Στο εχθρικό στοιχείο

.

Οι άσπρες λέξεις το τρώνε μεμιάς
Αποσυντίθεται

Οι μεγάλοι

Οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν ποτέ τίποτα από μόνοι τους και είναι κουραστικό για τα παιδιά να τους εξηγούν ξανά και ξανά.

Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ

Χωρίς να είμαστε τίποτε άλλο παρά μόνο άνθρωποι

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα

Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές

Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,

Από φόβο μήπως έρθουμε

Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.

Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,

Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,

Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,

Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά

Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.

Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,

Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,

Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.

Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,

Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,

Είναι ο σκοπός και το τέλος.

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.

Dylan Thomas

Χρονοδιάγραμμα

Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για
το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ
ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι΄ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο
αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα.

Τάσος Λειβαδίτης